صفحات تاریخ گواهی می دهند كه میلاد پیامبران با حوادث و رویدادهای خارق العاده ای همراه بوده است. مثلا میلاد حضرت موسی (ع) در زمانی رخ داد كه حكومت وقت گروهی را مامور كرده بود تا تمام نوزادان ذكور بنی اسرائیل را ذبح كنند، دوران بارداری حضرت مریم(ع) و تولد حضرت مسیح (ع) با یك رشته حوادث عظیم و چشمگیر كه مخالف قوانین عادی است همراه بوده است.

به گزارش نیمروز به نقل از مهر، مادر وی بدون آنكه با مردی ازدواج كند آبستن گردید، وضع به گونه ای بود كه احدی از بنی اسرائیل از حمل او آگاه نبود، و او در نقطه ای خلوت وضع حمل كرد، خدا به او دستور داد كه درخت خرمای خشكیده را تكان دهد تا رطب خرمای تازه از آن فرو ریزد، آنگاه فرزند خویش را به سوی قوم خود آورد، سیل اعتراض ها آغاز گردید، او برای دریافت پاسخ به نوزاد خود "مسیح" اشاره كرد كه سئوال های خود را از او بپرسید. ناگهان نوزاد لب به سخن گشود و گفت: من بنده خدا هستم كتاب (انجیل) به من داده شده و از پیامبران می باشم، خدایم مرا به نماز و زكات امر فرموده است.

بنابراین نباید تعجب كنیم كه تاریخ می گوید ولادت پیامبر گرامی اسلام (ص) با یك رشته حوادث فوق العاده همراه بود. مثلا هنگام ولادت او طاق كسری در ایران شكافت و چند كنگره آن فرو ریخت، آتشكده فارس خاموش شد، بت های مكه سرنگون شد، نوری از وجود آن حضرت به سوی آسمان بلند شد و شعاع وسیعی را روشن ساخت و انوشیروان و موبدان خواب وحشتناكی دیدند و آن حضرت هنگام تولد جمله های "الله اكبر، الحمد لله كثیرا و سبحان الله بكره و اصیلا" را به زبان جاری كرد. (تاریخ یعقوبی، جلد ۲ صفحه ۵)

اگر در علت این حوادث بیندیشیم می فهمیم كه این رویدادها از سپری گشتن دوران بت پرستی بشارت می دهد، و این كه به همین زودی مظاهر قدرت های اهریمنی به نابودی كشیده خواهد شد و حوادث شب میلاد آن حضرت می تواند از این مقوله باشد، زیرا هدف از آن ایجاد تكان و توجه در قلوب مردمی بود كه در بت پرستی و ظلم و بیدادگری غرق شده بودند.

اصولا لازم نیست كه حوادث در همان روز وقوع مایه عبرت و وسیله پند و اندرز گردد، بلكه كافی است كه حادثه ای در سالی رخ دهد و پس از سالیان درازی از آن بهره گرفته شود. مردم عصر رسالت و یا كسانی كه پس از آن آمده اند وقتی ندای مردمی را می شنوند كه با تمام قدرت به ضدیت با بت پرستی و ظلم و بیدادگری برخاسته است آنگاه كه سوابق زندگی او را مطالعه و بررسی می كنند، ملاحظه می نمایند كه در شب میلاد این مرد، حوادثی رخ داده است كه با دعوت او كاملا هماهنگ است، طبعا تقارن این دو نوع حادثه را نشانه راستگویی او می گیرند و به تصدیق او بر می خیزند.

سال و ماه و روز تولد

سال تولد پیامبر عظیم الشأن اسلام (ص) در عام الفیل بوده كه برابر با سال ۵۷۰ میلادی است و همه محدثان و مورخان اتفاق نظر دارند كه ماه تولد پیامبر گرامی در ماه ربیع الاول بوده، هر چند در روز آن اختلاف نظر دارند. گروهی آن را ۱۷ ربیع و گروهی دیگر ۱۲ آن ماه می دانند، ولی فرزندان خانواده آن حضرت قول نخست را تعیین می كنند.

پس از تولد آن حضرت، عبدالمطلب او را به درون كعبه برد و برای این نعمت بزرگ خدا را سپاس گفت. روز هفتم در مراسم نامگذاری، عبدالمطلب گروهی را دعوت كرد و در جشن باشكوهی نام ایشان را "محمد" نهاد، آنگاه كه از او پرسیدند چرا نام او را "محمد" نهادی؟ او در پاسخ گفت می خواهم او در آسمان و زمین فرد ستوده باشد و این نام كمتر در عرب رایج بوده است. البته رسول گرامی (ص) بسان دیگر پیامبران نام های متعدد دارد و از نام های آن حضرت است: احمد، طه، یس.

حضرت محمد (ص) مدت كمی از شیر مادر و چندی از شیر زنی به نام "ثویبه" نوشید. آن گاه مصلحت دیده شد كه برای پرورش در هوای صحرا و رشد و نمو در محیط آزاد و دور از بیماری كه گاهی شهر مكه را تهدید می كرد به دایه ای سپرده شود كه او را در بیرون از مكه پرورش دهد.

افتخار این كار نصیب زنی به نام "حلیمه" شد كه از قبیله بنی سعد بود. این زن ۵ سال تمام پیامبر را در میان قبیله خود پرورش داد. او گاهگاهی پیامبر را به مكه می آورد و چند روزی نزد عبدالمطلب و مادر گرامیش آمنه می گذاشت آنگاه دو مرتبه او را با خود به صحرا می برد. وی از دوران پرستاری خود حوادث عجیب و شیرینی را نقل می كند كه یكی را در اینجا یادآور می شویم: روزی كودك عبدالمطلب از من درخواست كرد كه همراه فرزندان من به صحرا برود و شب هنگام به محل باز گردد من از ترس این كه مبادا به كودك عبدالمطلب آسیبی برسد، یك مهره "یمنی" كه مایه حفاظت كودكان در قبیله ما شناخته شده بود به گردن او انداختم، در این هنگام كودك از من پرسید این سنگ سبز چیست؟ گفتم این حافظ و نگهبان توست، در این هنگام كودك خشمگین و طوفانی شد و با دست خود آن مهره را از گردن باز كرد و به دور افكند وبا صدای رسا و بلند گفت: مادر جان آرام، آرام، من نگهبان و حافظ دیگری دارم با من كسی هست كه پیوسته مرا حفظ می كند. (بحار، جلد ۱۵ صف ۳۴۹)

حضرت محمد (ص) به مكه باز می گردد

دایه مهربان كودك عبدالمطلب پس از ۵ سال محافظت تصمیم گرفت كه او را به مكه بازگرداند تا مجددا تحت سرپرستی جد بزرگوراش عبدالمطلب و مادر گرامیش آمنه قرار گیرد. این كودك مایه تسلی خاطر هر دو نفر بود كه در مرگ عبدالله شدیدا غرق تاثر بودند كودك با مادرش هر دو راه یثرب را در پیش گرفتند و یك ماه در آن جا توقف داشتند و خانه ای را كه عبدالله پدر رسول اكرم (ص) در آنجا بود را مشاهده كردند و سپس رهسپار مكه شدند. هنگام بازگشت به مكه مادر آن حضرت در نقطه ای به نام "ابواء" شدیدا بیمار شد و درگذشت و در این موقع عبدالمطلب شخصا سرپرستی او را بر عهده گرفت.

قرآن مجید از این دوره یادآوری می كند كه آنجا می فرماید:"آیا تو را نیافت یتیم و پناه نداد". پیامبر (ص) ۸ ساله بود كه عبدالمطلب درگذشت و ایشان را با مصیبت بزرگی روبرو كرد. در این موقع سرپرستی پیامبر طبق سفارش عبدالمطلب به حضرت ابوطالب واگذار شد. حضرت ابوطالب برادر تنی عبدالله بود و پس از عبدالمطلب شخصیت بزرگ بنی هاشم به شمار می رفت و به سخاوت و جوانمردی اشتهار كامل داشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: